Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

Σκοτάδι...


Σκοτάδι πηχτό,
πλάθεται,
γλιστράει απ'το ανάμεσα των δαχτύλων,
δυό χεριών που σε κλειδώνουν,
σαν ορίζοντες,
να μη δραπετεύσεις,
να μη φύγεις.

Αναπνέω σκοτάδι,
μα ζω απ'το φώς,
δύο ματιών που λαμπυρίζουν,
υγρά διαμάντια.
Φεύγεις. Δραπετεύεις. Πονάς.
Πάντα κάτι πεθαίνει απ'τον πόνο σου...

4 σχόλια:

  1. δυο ορίζοντες.
    γνήσιος μικρός πρίγκιψ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. το σκοτάδι μας θυμίζει την ομορφιά του φωτός...και το αντίθετο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. το αγαπώ το σκοτάδι..μου βγάζει παράξενα συναισθήματα.
    αν περάσεις από το blog μου σε περιμένει κάτι..ένα παιχνίδι για τα πράγματα που αγαπάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή